AUNTZARENAK

Orain bertso berriak

bear ditut jarri,

naiz izan nere gauzan

desondragarri;

entendituko bada

istoria ongi,

esplikatu bear det

zein naizen neroni:

Joakin de Jauregi,

orra esan garbi;

iñork ezer neri

nai badit ekarri,

Billafrankan nago be-

-re serbitzari.

Auntz bat juan dan urtean

nik erosi nuan,

nai ainbat esne izango

zualakuan;

familian esnea

bear zan orduan,

sobra izango zala

pentsatzen genduan;

itxura bazuan,

alako moduan,

zer pozez nenguan

erositakuan;

gero auntza etxean ta

esnea auzuan.

Nere animalia

da berez naparra,

ez dedizkiot dala

oso baldarra;

gorputz egokia du,

ederra bularra,

frantzesak bezelaxe

luzea bizarra;

mardula ixtarra,

orobat bizkarra,

griña bat du txarra,

ura guztiz zarra:

duana emateko txit

du gogo txarra.

Ikuitzen bageñion

iñoiz errapean,

arren atzean iñor

ezin zegokean;

ostikoka asitzen

zan alegiñean,

il bear gu jetzitzen

asten giñanean;

eta azkenean,

jetzi ondorean,

etzan geienean

gure poderean

jikara erdi bat esne

baso ondorean.

Ikusirik auntz ori

arren gaizki portatzen,

Nafarroan det orain

griñak mudatzen;

nonbait paraje orrek

obeto du artzen,

ia notizi onak

zaizkit allegatzen;

umeak azitzen

dela det aditzen;

naiz bada ezitzen,

ez naiz ni fiatzen,

erostun bat nai nuke

ta ez det billatzen.

Auntzaren ondrak orra

nik argitaratu,

erostunikan ez det

nai engañatu;

auntz-tratoan obe det

nik gutxitan sartu,

irabazi aundirik

ez det zer kontatu;

tratoetan galdu,

neroni alfertu,

egin naiz nekatu,

ta auntza ezin saldu;

obe det geiegi esan

gabe gelditu.