TAJOREN IRAGARKIZUNA

Erregek lekuko gabe

jolas zegin Tajoren ertzean

Kaba ederrarekin;

eta ibaiak, bulartuz,

onela ziotsan aldi berean:

Inka txarrean duzu

indarrez olgeta; Marten orrua,

iskanbilla garratza,

iskilluen oskarra

ba dantzut, aserre biziz bildua.

Poz orrek zenbat negar

dakarren; ondikotz jaio bear

unan eder orrek,

Españak zenbat malko,

godoen jaurgoak bai kaltear!

Sugar, oñaze, gudu,

ilketa, zorigaitz, ondamenak,

zure besotan dagoz,

bai zure bai pekoen

berezko lan itzaleziñak:

Kostantinan lurralde

aitorra lantzen dutenenak,

Ebro-bera, Sansoñan,

Lusitanin, España

lur zabal, illun guziarenak.

Kadiztik oiu dagi

Konde beztuak mendeku billa,

eta ez aipuarren;

basatar erasoaz

zure kaltez leiatsu dabilla.

Entzuizu zeruraño

turutak izigarri derauntsan,

aprikar mairuaren

gudurako deadar,

zapia zabal aize-egotan.

Aidean darabilla

dardaraz arabitar ankerrak

ojuka aztamakilla;

ots baten, ontzi-aldrak

nabari dira alkarri bilbilla.

Lodi dator jendea,

aiz-oialpe urgaña estaltzen,

zarata naas-maas

geituz doa galgal,

errauts arroak eguna itzaltzen.

Ontziak lerro-lerro

ba datoz urgora, arraunlari

dira beso zoliak

eta, aldean alde,

itxasaldea aparrez diraki.

Eolok txopan oiala

zuzen puzturik, Erkuli-ataka

zear Netuni aitak

bere sarde zorrotzaz

ontzi-aldra daragi luzara.

A! gizajo, oraindik

altzo gogoan al zagoz? galera

deiari entzungor zera?

ez al dakuszu gero

Erkuli-kaia dagonik oinpera?

Erdu, laister, ega

mendien gaindik, zelaia bete,

aztalari ez barka,

eskuari ez amor,

burniz zartaka egin errauste.

Ai nolako lerrenak,

ai ori izerdi-jario mara

erredola dunari,

oñezko azkarrari,

gizonen eta zaldien baitara!

Ik, Betis eder orrek

ire ta besten odolez zikin,

zenbat buru-kozkol,

zenbat andiki-gorpu,

itxasoraño daramak ondakin!

Eta argi bostetan

Marte sumiñak nasteka ditu

aldikal gudarozte;

seigarrenez, ai ene!

kate latzetan, oi aberri, zu.