Nere adiskide
Bonifazio Latxa-ri
sendagaia

        (1905)

Bere gaitzaren sendagai billa

neregana dator Boni,

eta nik eziñ uka neioke

al deranik lagun oni;

bañan oinbeste samintasun da

oñaze, sugar ta agoni,

nola nai dezu nik kendutzia

zu bezela banago ni?

Boni, txit ondo ezagutzen det

zuri gertatzen zaizuna,

aiñ aundiya da zuk biyotzian

senti dezun naitasuna,

oroiturikan biziya eta

bularra eman zizuna!

Bañan, ai!, Boni, au ez da gaitza,

au da gure osasuna.

Egiya da, bat eziñ etsiyak

errukigarri jartzen du,

zergatik bere oroitz gozuak

eziñ dituben atzendu;

ala ere, Boni, ez dezazula

arren arantz ori kendu,

kupigarriyak giñake egiyaz

naitasunik ez bagendu.

Asko ikusten dira lur ontan

beste aldera emanak,

nun sortu ziran eta nor diran

oroitutzen ez diranak.

Zertako dira naitasun gabe

diru, jan eta edanak?

Zu ta ni baño gaizkigo bizi

dira orrelako danak.

Txorakeriyak dirala oiek

aditu arren askori,

etzaitezela, Jainkuagatik,

alde ortara erori.

Beti nai izan biar diyogu

zuk ondo dakizu nori,

kutun bat balitz bezela gorde

zazu arantz santu ori.

Ez dezagula gugandik utzi,

arantza onekiñ gabiltzan;

ori gaberik biyok giñake

txit negargarrikeritzan.

Egunen batez bera joango da,

Boni, ez bildurrik izan,

lur maiteari muñ ematian

Iparragirreren gisan.

                Pello-Mari