58
BA DARUAZ ERIJUAK BANAKA-BANAKA

        Ereño izena duan Bizkai'ko erri batean gizon bat il zan, luzaroan gaxo egonda gero. Eguardian ill zan. Bere emazteak, goizean, libra bat legatz iriñakiñ da arrautzekiñ batuta, prejitu ta plater batean sukaldeko armarioan gorde zuan, bazkeritan jateko asmoz. Eta senarra ilda zegoan gelan asi zan legatza jaten Nonbait aiñ gaxo luzeaz, aspaldian etsita zegoan emaztea eta senarraren eriotzak ez zion jateko gogorik kendu noski.

        Baña puska bat jan zuanerako asi ziran auzoetako andreak etortzen il-kanpaya asi zanean. Andreak, eskuetan zeukan legatz pusketaz betetako platera, itxumustuan, ildakoan oepean eskutatu zuan eta arpegi ituna ipiñirik auzoko andreakiñ negarrez asi zan.

        Katu bat zuen «Erijo» izena zuana, eta legatzan usaira ildakoan oepean sartu, legatz zati aundi bat artu aoan eta ariñ juan zan igesik. Iñork ez zuan ikusi alargunak izan ezik, eta onek naigabe aundiakin esan zuan:

        —Bai daruaz Erijoak banaka-banaka. (Legatz pusketagaitik alegia) Eta auzoko andreak erantzun zieten:

        —Zer egingo dogu ba Kospiñazi, geu be eruango gaituez ta.

        Onetan sartu da berriro ere katua ta eraman du beste legatz puska bat.

        Eta alargunak, berriro len baño larriago: —Ay ene! Bai daruaz Erijoak ostera be.

        Eta berriro katua ikusi zuanean

        —Emen dator Erijoa, bat be eztau itxiko.

        Au entzun zutenean, andre guztiak kurrixka batean asi ziran bildurtuta, eta batak besteari bultzaka erten ziran kalera, eriotza euren billa zetorrelakoan.

        Orduan alargunak jan al izan zituan iñork ikusi gabe, katuak utzi zituan legatz-pusketak.