BASETXIA

Nire basetxe zarra,

euzkijaren argija

lengoz ikusi neban

asaben kayola;

nire basetxe matte:

euren azken-egunak

antxe igaro ebezan

guraso mattiak;

nire basetxe polit:

gomutaen txadona,

ta matte dodazanen

zaindoki ta abija;

nire basetxe goren:

bertan amama onak

edestuten euskuzan

asaben askitzak;

nire basetxe jagi:

jaungo-ganantz egitten

mendi tontor-tontorran

jarritta dagona;

nire basetxe apal:

uso zurija legez

ta mattasun-txadona

urrun dirudiña.

Eder, polit, apala...

eztakit zelan esan,

baña nire gogua

pozez betetan da

solotik uriraño

bigurtuten nazala

ikusten dodanian,

ikuskantz ederra!

Eztakit zelan esan

baña au, ziñez, bai-dakit:

edonoz nagonian

ittun ta alegiaz

basetxia ikustiaz

ittuna ta alegia

laster aiztuten dodaz,

ta alai-poztuten naz.

Bere orma-barruban

nire begira dagoz,

epebako, nik matte

dodazan gustijak,

ta barrura sartuta,

semalabak laztandu

eta nire emaztiak

mosu-etten daust-ta.

Ai, nik galduko ba-neu

iñoz nire kayola!

Nire basetxe zarra

iñoz ezpa-neuka!

Agur, alai ta poza,

agur, nire itxarua

agur, agur betiko

mattetan dodana!

Jaun-goikua-k ezpegi

ori jazoten gura;

niretzat basetxia

nire bixitza da;

bertan bixi-ixan nintzan

ta il ziran gurasuak,

ta bertan daukot beti

bijotz mattekorra.