II
Emen degu
gudalburua

                Doñu errikoia

Illunabarra degu

argia gordetzen

dijoala, ludia

beltzez zaigu jazten.

Iruñako arresi

zubia da jexten

eta Arga ibaiorutz

ara zein datorren.

Burua makurtuta,

lurrera begira,

gainjanzkien eskutuz

Irurzun urira

zein dator apalkiro?

So bere janzkira!

O! Zumalakarregi

dator bere errira!

Iruñan utzi ditu

bere emaztea,

alabatxo kutunak

ta ongi izatea.

Zergatik atsegiñen

truk artu nekea?

Zer ote dan erria

maite izatea!

Ortxe bide erdian

dauka beor bat zai;

arin doa gañera

ametskor eta alai.

Esporeak sarturik

tximista laxterkai

dirudi. Emen degu...

Ongi etorri, bai!

Aspalditik zai zegon

zure Aberria

ta zenbat maite dezun

emen agiria.

Zure izen ospetsu

ta aintzagarria

guziak maite degu.

Ongi etorria!

An Zumalakarregi!

—dio gudozteak—

Ongi etorri! Gora

euskotar semeak!

Azke izan nai degu

emengo jendeak.

Zenbat pozten gaitun zu

emen ikusteak!

Oiartzunak berrizten

du alde danetan

gudarien zantzo au,

zoko ta gañetan.

Ongi etorri! dio

otsak mendietan

Ongi etorri! ibaiak

ur eresietan.

Bañan gizon artean

beti dago griña

txarra ta alkar ongi

ikusi eziña.

Iturralde zan lengo

buru agiriña;

onekin ezpatzea

zan gauza jakiña.

Bañan euskaldun orok

Zumala goguan

ibiliaz, daukate

biotzen barruan.

Orrela Iturraldek zer

zezaken orduan?

Agintzaren burua

bertan utzi zuan.

Guda mutillen buru

da gure gizona

ta eusko gudaria

amesten dagona

ez da Carlos bakaldun

ajola zaiona,

baizikan irixtea

euskal zoriona.

Bere semetzat laxter

da arro Ormaiztegi,

ospatsuena bai du

Zumalakarregi.

Edestera nuana

bazaizu latzegi,

jakin zazu guzia

dala emen egi.