Sarrera

        Talan... talan...

        Aloña'ren maldan,

        atziña zaarraren

        altzo-altzotikan.

        Talan... talan...

        Aloñaren maldan.

        Alan, alan

        Matutiak goizan

        egun berrira deitzen

        du esna gaitezan.

        Alan, alan

        Matutiak goizan.

          * * *

Baltzategi'ko Errodrigo'txo,

    zorioneko artzaia:

ik entzun uan lenengo aldiz

    Zeru-deiaren kanpaia.

Zorio oneko kanpaia eta

    zori oneko artzaia!

        Talan... talan...

        Aloña'ren maldan.

        Zeru bera ari zan

        deika kanpai artan.

Berez ari zan jo ta jo deika,

    jo ta jo deika kanpaia...

Joalea al zan? ala arran-otsa?

    Zer zan aren esan-naia?

Urreratzen da, bertaratzen da

    laborriz mutil ernaia.

Bertaratzean, ze ikusiko-ta

    —gizaldien ikuskaia!—

Andre-Maria arantzan-gora

    zabalduz zeru-dirdaia,

Jesus aurtxoa besoan dula

    ta antxe zintzilik kanpaia!

Zori oneko kanpaia eta

    zori obeko artzaia!

        Talan... talan...

        Aloña'ren maldan.

        Aro berri argi bat

        albistatzen zuan:

—«Kantauri orrek ona amen Ama,

    Zeruak dizun doaia.

Arantz ontatik Ama izango da;

    seme on izaten saia.

Ona Arantzazu, euskal-Golgota,

    euskal-miñen Opal-maia!

Emen Kristo'kin egingo zera

    Opaltzalle t'Opalgaia.

Emaitz aunditan loretuko da

    enda aundi orren erraia.

Mundu guziak miretsiko du

    zure egikizun garaia...»

        Talan... talan...

        Aloña'ren maldan.

        Badaki Euskalerrik

        ze egikizun daukan!

Zori oneko kanpaia eta

    zori obeko artzaia!

Zorio onena zuk, Euskalerri;

    badator zure Garaia!