ZAKHUR HIL BATI

Zakhur zahar bat errekan

—nehork ez jakin nondik jinik—

zakhur bat zoan errekan

uretan gaindi, arhin, hilik.

Ur luminos, hotx, gardenek

laztantzen zuten berhilkia;

sorgin-orratz botz, lerdenek

miresten zuten sarraskia.

Goizean goiz urera jin

arrantzaleek agurtzen zuten.

Noizean noiz, arrantzaleen

hamu tzarrek sistatzen zuten.

Naosiak atzo itho zun

zabar egin baitzan zahartuz:

Landeretan etzaten zan

landan behiak ezin zainduz.

Norat, erradak, errekan

uraren hotxez konkorturik,

norat ba hoa itsurat,

hilaren hotzez gogorturik?

Geldit' ezina —nevermore—

behar dukeka joan aitzina?

Geldit' ezina, gaixo hor

Azken-Egunerakoan?

Azken-Eguna hurrun da;

hartara gabe hor lirina

hirotan ezeztatu zan...

...Haizeak darama urrina.

Ur luminos, hotx, gardenek

ahantzi zuten sarraskia;

sorgin-orratz botz, lerdenek

entzuten orhoit berhilkia...

Nik soilik, arima baithan

usnatu nizun hil usaina.

Nik soilik nire Ekklêsian

dut ohoratu hil anaia.