ANDRA MARIARI MAIATZEKO LORETAN

Erdu goazan guztiok

lorakaz aldra baten

Ama dogu, ta opaten

lorak Mariari.

Maiatzeko lorakaz

eio daigun koroia,

—amodiozko doia

geure Erregiñari—

goazan gazte ta zaarrak

Mariaren aurrera,

koroia eroatera

Ama maiteari.

Mariaren semeak

amaitu artean illa

gabiltzaz lora billa

emoteko Amari:

lorakaz ezkuetan

gatoz pekatariak

biotzeti eskariak

egiten berari.

Loratik ederrenak

infernuko piztiak

galdu ebazan biak

iaio ta bertati;

eta eurakaz batera

eldu iakaz orbana

galdurik itxi ebana

azti guztiari.

Baña alper iaioa zan

azi orbainduaganik

ez iakaz eldu orbanik

lora dontsuari:

eta apal emon eutsan

erraietan lekua

graziazko tenplua

Iaun da gizonari.

Munduak estiturik

sugearen adurra,

eriotza ziurra

zor eutsan Ebari:

baña gero Mariak

zabaldu eban zerua

zapaldu ta burua

suge bekoari

Negarrez mundu onetan

gagoz pekatariak

biurtuizuz begiak

geure erreguari:

opaizuz, arren, Ama

gugaiti neke danak

igaro zenduzanak

zure Semeari.

Zoriontzako izarra

zara, zu, Ama biguna,

argi egiten dozuna

mundu guzitari:

zugaiti, Ama, maitea,

bidea zerurako

erraza egiten iako

pekatariari.

Nok kontau leiz arimak

ill da egon direanak

emon deutsazuzanak

zeure Semeari?

eta pekataririk

nor iñoz aurkitu lei

gorra danik zeure dei

maitagarriari?

Emoten badautsagu

Maria Ama maitea

zuganako bidea

geure biotzari;

eztogu bear ezer

ondo bizi izateko

ta eskerrak emoteko

zeruan Iaunari

Zugana elduten danak,

Ama, zeure bitartez

iarraituten dautsa artez

Iaunan bideari:

eta biziten bada

zeugana biurturik

eukiko eztau bildurrik

eriotzeari